Społeczność Instytutu Nauk o Literaturze UO z głębokim żalem i smutkiem przyjęła wiadomość o śmierci w dniu 11. grudnia Doktora Mariana Wańczowskiego, literaturoznawcy, badacza literatury XX wieku, wieloletniego pracownika Zakładu Teorii Literatury przy Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Opolskiego, wychowawcy kilku pokoleń absolwentów filologii polskiej i wielu badaczy literatury.
Wpośród jego dorobku pozostanie w pamięci humanistów monumentalna Księga żałoby i śmierci (wyd. pierwsze ukazało się w roku 1993).
Doktor Marian Wańczowski całą swoją aktywność akademicką koncentrował na spotkaniach i rozmowach wokół literatury.
Czym były te Spotkania (na ich określenie użyć by należało wielkiej litery – adekwatnie do ich rangi)? Trudno wymierzyć je w esencjalnych kategoriach, zaklasyfikować. One były Zdarzeniami właśnie (w takim sensie, w jakim piszą o nich np. Levinas i Heidegger). Miały moc przemieniania. Przede wszystkim zaś – otwierały. Uczyły, że czytanie jest przygodą Rozumienia. Było więc w nich wszystko, co przynależy Dialogowi, którego Marian Wańczowski był znakomitym, jak można by powiedzieć za Heideggerem, pasterzem. W jego skromnej postaci ucieleśniał się duch Hermesa – posłańca kursującego nieustannie między światami, wytrwale tłumaczącego wieści STAMTĄD…
W 2016 roku uczniowie i współpracownicy doprowadzili do wydania wyboru prac Mariana Wańczowskiego pt. Na krawędzi prześwitu. Wybór tekstów teoretycznych z lat 1971-2000, wydany z okazji 80-lecia urodzin Autora (Wydawnictwo UO, Opole)
W naszej pamięci pozostanie jako Mistrz, Współpracownik, Przyjaciel.
W imieniu społeczności Instytutu Nauk o Literaturze –
dr hab. Adrian Gleń, prof. UO
[kierownik Katedry Literatury Polskiej przy INoL UO]